Osoba z ławki obok

Kim jest przyjaciel?

Czy to osoba, z którą witam się na co dzień?

Z którą w ławce na lekcjach siedzę?

Czy to osoba, z którą lekcje odrabiam?

Od której zadania pożyczam?

Nie wiem.

Jaka jest definicja przyjaźni?

Czy mamy na nią to samo spojrzenie, a może ja coś źle zrozumiałam i jesteś tylko kolegą z ławki?

Może to tylko moja wyobraźnia…

Albo nie dająca spokoju samotność?

Nie wiem.

Czy w ogóle zaznałam kiedyś prawdziwej przyjaźni?

Czy dawne wspólne popołudnia, dzisiaj coś znaczą dla nas?

Dla mnie to miłe wspomnienia, ale czy to była szczera przyjaźń?

Nie wiem.

Prawdziwi przyjaciele zostają z tobą do końca. Nie opuszczają cię. Nie okłamują.

Są powiernikami sekretów i tajemnic.

Przed nimi ściągamy maskę. Nie boimy się odrzucenia.

Jesteśmy akceptowani.

Ale kiedy zaczyna się przyjaźń?

Wtedy gdy codziennie rozmawiamy? Pomagamy sobie?

Spędzamy ze sobą czas?

Ale co jak nie pokazujemy przed sobą kim naprawdę jesteśmy?

Może tylko coś źle zrozumiałam.

Może byłeś tylko życzliwy dla samotnej osoby?

Może to tylko moja licha nadzieja, chciała abyśmy nimi zostali?

Tylko ja nie potrafiłam się odezwać.

Nie potrafiłam zrobić nic, aby się do ciebie zbliżyć. Chociaż lubimy te same rzeczy.

Może znaleźlibyśmy wspólny język?

Jednak ja się bałam.

Bałam się, że mnie odrzucisz.

Zostawisz samą w ciemności.

Ale może jakbym chociaż spróbowała…

Lecz teraz jest za późno.

Straciłam swoją szansę.

Masz już innych przyjaciół. Swój świat.

Dzieli nas niewidzialna ściana, którą sama stworzyłam.

Bo  jestem tylko osobą z ławki obok.